Στην καρδιά της πρωτεύουσας της Ισπανίας, το Sobrino de Botín κατέχει το πολυπόθητο ρεκόρ Guinness ως το παλαιότερο εστιατόριο στον κόσμο. Ακριβώς τριακόσια χρόνια μετά το άνοιγμά του, το Botín υποδέχεται καθημερινά πλήθη πεινασμένων επισκεπτών για καστιλιάνικη κουζίνα με μια δόση ιστορίας.
Όμως στα περίχωρα της Μαδρίτης, μακριά από τα μαγαζιά με αναμνηστικά και τα τουριστικά αξιοθέατα, μια παραδοσιακή ταβέρνα με το όνομα Casa Pedro κάνει έναν τολμηρό ισχυρισμό. Οι ιδιοκτήτες της υποστηρίζουν ότι το κατάστημα επιβίωσε όχι μόνο από τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο της δεκαετίας του 1930 και τη ναπολεόντεια εισβολή στις αρχές του 1800, αλλά ακόμη και από τον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής στις αρχές του 18ου αιώνα — γεγονός που θα καθιστούσε το Casa Pedro παλαιότερο από το Botín και σοβαρό διεκδικητή του τίτλου.
«Είναι πραγματικά απογοητευτικό να λες “ναι, υπάρχουμε από το 1702”, αλλά… να μην μπορείς να το αποδείξεις», λέει η διαχειρίστρια και όγδοης γενιάς ιδιοκτήτρια Irene Guiñales. «Αν δεις το λογότυπο του εστιατορίου, γράφει ‘Casa Pedro, από το 1702’, οπότε είπαμε, “ας προσπαθήσουμε να το αποδείξουμε”».
Η 51χρονη Guiñales θυμάται τον παππού της να ορκίζεται για την ηλικία του Casa Pedro, αλλά γνώριζε ότι οι δεκαετίες φημών από έναν περήφανο ηλικιωμένο δεν επαρκούν ως αποδεικτικό στοιχείο. Η οικογένειά της προσέλαβε έναν ιστορικό και μέχρι στιγμής έχει εντοπίσει έγγραφα που αποδεικνύουν τη λειτουργία του εστιατορίου τουλάχιστον από το 1750. Αυτό τους φέρνει σε κοντινή απόσταση από το ρεκόρ του Botín.
Πελάτες και ανταγωνιστές
Και τα δύο εστιατόρια ανήκουν σε οικογένειες. Και τα δύο προσφέρουν καστιλιάνικες σπεσιαλιτέ όπως κρεατόσουπες και ψητό γουρουνόπουλο. Είναι διακοσμημένα με παραδοσιακά ισπανικά πλακάκια, διαθέτουν ταβάνια με εμφανή ξύλινα δοκάρια και υπόγεια κελάρια κρασιού. Και τα δύο απολαμβάνουν πλούσιο, λαμπερό ιστορικό.
Το Botín έχει φιλοξενήσει λογοτεχνικές προσωπικότητες όπως ο Truman Capote, ο F. Scott Fitzgerald και ο Graham Greene. Στο βιβλίο του “Ο Ήλιος Ανατέλλει Ξανά”, ο Ernest Hemingway το περιέγραψε ως «ένα από τα καλύτερα εστιατόρια στον κόσμο». Το Casa Pedro μπορεί να μην διαθέτει την ίδια καλλιτεχνική αίγλη, αλλά έχει και αυτή τους VIP της. Στους τοίχους της κρέμονται φωτογραφίες δεκαετιών με τον πρώην βασιλιά της Ισπανίας Χουάν Κάρλος Α’ να δειπνεί σε μια από τις αίθουσες. Ο νυν βασιλιάς Φελίπε ΣΤ’ δειπνεί επίσης εκεί — αν και πιο διακριτικά από τον πατέρα του.
Όμως οι ομοιότητες τελειώνουν εκεί.
Το Casa Pedro υπήρξε στάση στον μοναδικό δρόμο που οδηγούσε βόρεια από τη Μαδρίτη προς τη Γαλλία. Οι πελάτες της είναι κυρίως ντόπιοι τακτικοί, όπως ο David González και η Mayte Villena, που επί χρόνια γευματίζουν εκεί κάθε Παρασκευή. «Δεν θα αλλάξει τίποτα για εμάς», είπε η Villena για το ενδεχόμενο η ταβέρνα να αποκτήσει τον τίτλο Guinness.
Το Botín, αντίθετα, βρίσκεται λίγα βήματα από την περίφημη Plaza Mayor της Μαδρίτης, όπου ξεναγοί συνοδεύουν καθημερινά ομάδες τουριστών — και συχνά τις οδηγούν κατευθείαν στην είσοδο του εστιατορίου. Ο Antonio González, ιδιοκτήτης τρίτης γενιάς του Botín, παραδέχεται ότι η αναγνώριση από το Guinness το 1987 βοήθησε την επιχείρηση, αλλά δηλώνει ότι το εστιατόριο είχε αρκετή ιστορία για να προσελκύει επισκέπτες ακόμη και πριν από αυτή τη διάκριση. «Έχει μια ιδιαίτερη μαγεία», λέει.
Διεκδικητές του τίτλου
Το ερώτημα είναι: πώς μπορεί οποιοδήποτε από τα δύο εστιατόρια να διεκδικήσει οριστικά τον τίτλο; Σύμφωνα με την εκπρόσωπο του Guinness, Kylie Galloway, οι κατευθυντήριες γραμμές παρέχονται μόνο στους αιτούντες και απαιτούν «ουσιαστικά αποδεικτικά στοιχεία και τεκμηρίωση για τη συνεχή λειτουργία του εστιατορίου όλα αυτά τα χρόνια».
Ο González αναφέρει ότι το Guinness ζήτησε από το Botín να αποδείξει ότι λειτουργεί συνεχώς στον ίδιο χώρο και με το ίδιο όνομα. Η μόνη φορά που έκλεισε το εστιατόριο ήταν κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19 — όπως και το Casa Pedro.
Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και παλαιότερα εστιατόρια —όπως το Le Procope στο Παρίσι (1686), το Bianyifang στο Πεκίνο (1416), ή το White Horse Tavern στο Νιούπορτ του Ρόουντ Άιλαντ (1673)— δεν πληρούν τα κριτήρια. Η La Campana, στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης, ισχυρίζεται ότι λειτουργεί για πάνω από 500 χρόνια, παραθέτοντας σχετικά έγγραφα στο μενού της και σε αυτοεκδιδόμενη ιστορία. Οι ιδιοκτήτες της λένε ότι έχουν συγκεντρώσει τα απαραίτητα χαρτιά και σκοπεύουν να τα υποβάλουν στο Guinness.
Το όνειρο του Casa Pedro
Η Guiñales και ο σύζυγός της δεν μπορούσαν να ανατρέξουν στα αρχεία της πρώην πόλης Fuencarral, νυν συνοικίας της Μαδρίτης. Αυτά τα έγγραφα καταστράφηκαν στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Αντ’ αυτού, ερεύνησαν τα εθνικά ισπανικά αρχεία, όπου βρήκαν κτηματολόγια της περιοχής από τον Πρώτο Μαρκήσιο του Ensenada (1743-1754) που τεκμηριώνουν την ύπαρξη ταβέρνας, κελαριού και πανδοχείου στην πόλη από το 1750.
Στον ελεύθερο χρόνο τους, το ζευγάρι συνεχίζει την έρευνα για έγγραφα που να αποδεικνύουν ότι το Casa Pedro όντως λειτουργεί από το 1702 — όπως αναγράφεται στους τοίχους, τις σακούλες για φαγητό και τα φακελάκια ζάχαρης. Αλλά ακόμη κι αν τελικά βρουν τα καθοριστικά έγγραφα και καταφέρουν να πάρουν τον τίτλο Guinness από το Botín, η Guiñales αναγνωρίζει ότι η ήσυχη τοποθεσία του εστιατορίου της καθιστά απίθανο να προσελκύσει το κοινό του Botín στο κέντρο της Μαδρίτης.
«Το να φτάσουμε σε αυτό τη κοσμοσυρροή θα ήταν απίστευτο», είπε η Guiñales. «Είναι ένα όνειρο, αλλά είναι …όνειρο».
Σχόλια 0